Özür Dilerim.

Pazar sabahlarından nefret ederim.

Çünkü seni çok özlediğim zamanlarda hep aynı şeyi getiririm aklıma. Bir pazar sabahı, mutfakta kahvaltı telaşı devam ederken senin yanına yavaşca sokulmak.

Usulca gelirdim yanına kollarına koyardım başımı, uyumazdım sende uyumazdın ama kapatırdık gözlerimizi. Tabiri caizse üniversiteyi giden kazık kadar hatundum ama yine yapardım. Hep yapabilecekmişim gibi gelen o muhteşem zevk aldığım büyülü anlar annemin gelişiyle şenlenir bolca öpücükle biterdi. Mutlu bir aileydik biz. Bir de ben mutlulukların daim olduğuna inanırdım o zamanlar.

Senden sonra daimi bir mutluluk yaşamadım zaten.

Sonra bir adam çıktı karşıma. Bir ömür mutlu ederim, herşeyin olurum dedi hatta köpekler gibi özlediğin o adamın kolu bile. Keşke bu son cümleyi kurmasaydı.

İnandım.

Belki dedim beklediğim şey budur.

Sonra herşeyini sırayla sana benzettim. Duruşunu, bakışını, gülüşünü, ani sinirlenişini, sinirlenince yukarı kalkan tek kaşını..

İçimdeki o kocaman boşluğunu doldurmaya çalıştım. Başka bir adamla.

Ama olmadı. 

Özenle sakladığım yüreğimi önce acıttı. Sonra acıdı ona.

Çok üzüldüm. Keşke yanımda olsaydın da bir iki cümle etseydin, sarıp sarmalasaydın kollarınla birde bütün yaralarımı nasıl mutlu olurdu bu nazlı kızın..

Ama şimdi ben seni birilerine benzettiğim için ve senin anlamlarını başka bir adama yüklemeye çalıştığım için hiç affedemiyorum kendimi.

Sen beni affet olur mu ?